Een studio vol vuurwerk en confetti. En dan gaat het over Franca Treur. Na haar debuutroman ‘Dorsvloer vol confetti’, die veel aandacht kreeg, is ze terug met een nieuw boek. En wederom eentje die de ‘refocultuur’ beschrijft. Reden genoeg voor Jeroen Pauw om haar uit te nodigen voor zijn talkshow.
Iets meer dan tien minuten kreeg Franca Treur de tijd om haar nieuwe boek te promoten. Of eigenlijk om de ‘refocultuur’ te beschrijven. Of nog beter gezegd: de ‘refozuil’. Met stijgende verbazing zat ik dit gesprek te volgen. En zeker, er zaten waardevolle fragmenten in het gesprek, maar heel de ambiance eromheen deed mij de wenkbrauwen fronsen.
Er vielen mij namelijk een aantal zaken op. Allereerst was het deze tien minuten doodstil. Niet één keer was er iemand anders aan het woord dan Franca Treur en Jeroen Pauw. Niet één keer was er rumoer in de studio. Daarnaast was er bij de gasten aan tafel een bepaalde passiviteit te zien. Sommigen keken Franca Treur met grote ogen aan. Een blik van totale onwetendheid over datgene waarover zij praatte. Ook viel mij de vraagstelling van Jeroen Pauw op. Vragen met dezelfde negatieve strekking… Vragen over het feit dat christenen niet zouden kunnen relativeren en of ze blij was dat ze geen deel meer uitmaakte van deze ‘refozuil’… En als laatste viel mij op dat tijdens dit gesprek foto’s in de studio werden getoond van vrouwen in lange rokken en kinderen met hoedjes op in de kerk.
Dit alles maakt mij eigenlijk heel verdrietig. Want de ‘refozuil’ waar het tien minuten lang over ging, is er niet eentje zoals ik deze ken. Veel mensen hebben minuut na minuut een negatief geluid gehoord over een ‘zuil’ die springlevend is (of kan zijn). Het maakt mij verdrietig dat er generaliserend gesproken wordt over mensen die hun geloof serieus belijden, over mensen die naar Gods Woord willen leven en dat laten merken in praktische zin. En ja, ook ik weet dat er van alles mis kan zijn in dit ‘wereldje’, maar de insteek van deze tien minuten is geen moment opbouwend of open geweest.
Naast dat het mij verdrietig maakt, komt er ook direct een vraag bij mij naar boven. Zou Jeroen Pauw ook iemand een platform geven als hij of zij een positief verhaal kan vertellen over deze ‘zuil’? Of past dat eigenlijk niet? Ik vrees dat het rijtje met namen als Franca Treur, Jan Siebelink een Maarten ’t Hart een stuk interessanter is voor de Nederlandse televisie anno 2017… Een verdrietige zaak, maar laten we niet bij de pakken neerzitten. De ‘refozuil’ heeft wat mij betreft genoeg te bieden. En dat is niet een negatief, maar een positief geluid!
Deze blog heeft ook op het Christelijk Informatie Platform (CIP) gestaan.
iklaurens.wordpress.com 